The Pill, Mireille Blanc’ın “Spring” adlı sergisine ev sahipliği yapıyor

Sis beyazı

soyut resmetmek

Sis, gökyüzünü, toprak veya su yüzeyini az çok mat biçimde maskeleyen, havada asılı damlacık kümeleri.

___

Belli bir mesafeden duvardaki parçalar bütünü, bir detay denizi, tek bir boyutta boşanan ve kırılan muayyen bir sis ve aynı zamanda eşzamanlı bir okumayla, resimlerden oluşan bir pencereler ve ekranlar bütünü.

Daha yakından ayrı ayrı incelendiğinde, tek ve yalınlaştırılmış bir bakış deneyimi içerisinde, anahtarlar ve oluklar, dokulu yüzeyleriyle yarı-coğrafi dizilişleri, karmaşık örgüleriyle haritaları ve düzlemkürelerini tuhaf, zamansız, maddesel örneklerle tarif ediyor.

Ortada, mucizevi şekilde bir özne kendini göze nakşediyor ve görünenin arkasındakini anlatıyor. Tasarım, akli ve oyunbaz, köşeleri kışkırtmakta kararsız, esrarengiz bir melodi yaratıyor. Ve sisten, tam bir andırış etkisiyle, tuvaldeki boyanmış olanın kökeni açığa çıkıyor.

Eserleri böylesi atmosferik teknikler barındıran Mireille Blanc’ın, yakalamada ve analizdeki hassas ve seçici uygulamaları şeritsel zerreler, kristalize kapsüller, tek parçanın tüm dünyanın bilgisini ve dilini sergilediği hülyalar ortaya çıkarıyor. Sanatçı, yağlı katman kalıntıları ve dokunulabilir resimsel dokularla kasten kurduğu hünerli teknikle, mekanik bir görüntü yaratıyor. Ve mümkün olduğunca yakını; gerçekliği.

Önce köşeyi zorla, sonra canlandır.

Resmedilmiş bir görsele öncülük eden ilk şey bir geri çekilme, anlık bir görüntü, hevesli bir duraksama, geçicilik ile delinmiş bir durumun çıkarımı. Seçili bu görüntü, görünenin sahasındaki somut ve belirgini pekiştirmek için bütünden kırpıyor, hariç tutuyor. Planın özü, Mireille Blanc’ın kullanmaya karar verdiği bu hatalı görünüm ve askıya alış üzerinden kuruluyor. Soyutlamak, yani eksiltmek, birincil kaynağı ortadan kaldırmak. Eserin tuhaflığı bu oluşumda yatıyor, görünümler ve kusurlar, tüm kanıtların gösterdiği gibi kendini telaffuz ederek geri kalanları maskeliyor ve tuhaf bir kendine karşı çıkmayla desteksiz bir kolaj görevi üstleniyor.

Bu birincil imgelerin kaynağı, mutlak günlük hayattan ve varlığın niteliklerinin çoğulluğundan türeyen fotoğrafik ikonografinin yakınımızda duran çeşitliliğidir. Mutlak günlük hayatın, saf anış olarak değil, birbirinden ayrılamayan girift meselelerin organize ve faal bir uyumu, hassas ve güçlü bir varlık olarak fotoğrafik resmedilişidir.

Her fotoğraf, Mireille Blanc’ın görünümler koleksiyonunda, özneyi doğuran ve temsildeki hassasiyete ilişkin o ebedi soruyu yaratan, warburgian bir anlayışla, sonsuz birer kaynak, bir plastik gençlik görselliğinde beliriyor. Mireille Blanc’ın resmi, bu çıkmazın tatmini.

Aynı şekilde, karakalem çizim, bir tabaka üzerinde kara bir pus olarak kati maddeselliğiyle projesini sergiliyor, fotoğrafik anlar ve belli parçalar üzerine kurulu eser bir bakış filtresi tanımlarken geleceğe dayanıyor. Köşe, resimli bir romanın bölümlerini yakalamak, gözlemlemek için çerçeve tarafından açıklamaya teşvik ediyor. Chardin ve Tillmans arasında, ileri sürdüğü dipsiz uçurumu, bin bir türlü hileyi, yalın hakikati sorgulamak için aklıselim dünyayı detaylarıyla tanımak.

Fotoğrafik, sinematografik özne ve tür; peki sonra?

Tuval sisinde bir imgenin öngörümü, boyaya bir destek niteliğinde. Soyuttan çıkıp belirgin ve somut hale gelecek şekillendirmeye ulaşmak için resmin arkasına, yani gerçek maddeselliğe bakılmalı. İkonografinin melankolisiyle nazik bir şekilde flört ederek somutluğun sürprizi ve yanılgısının, önemsiz olanın, görünümün keyfine varmak bu noktada değerli tek samimiyet ve bu görünüm biçiminin heyecanı olacaktır. Tuvalin yüzeyinde imgelerin bu resimsel gösteriminin olağanüstü deneyimi eksiltisiz bir akronik dürtü. Materyal, bir filtreden diğerine, gerçek olan ile maceranın arasındaki muhtemel imajın soyutunu sunduğu için vücuda getirilir.

Kanatlandıran bahar

Sisin ardında, yağmurlu göğün altında beliren rengarenk bir kemer, iki nehri bağlayarak komşu ülkeye geçit veren bir köprü gibi Mireille Blanc’ın eserlerindeki bakış açısı da kişiye panoramik bir yolla değil, bir büyüteç gibi belirli bir noktadan hitap ederek yansır. Renklerin plastik tabakalarca resimsel birleşimi kendilerini yassılaştırıp, boyalı mizaçlarını yerleştirirken, hoş ve çelişkili bir biçimde ham, keskin ötesi ancak yığılımlarla bulanıktır. Büyüyü oluşturan o belirli mesafede ve daima tekrarlanan…

Bu düzenlenmiş yüzeylerden, seramik biblolar, basılı dokumalar ve gündelik kıyafet gardıropları, not defterinde ve oyuncaklarda etiketler renklendirilen beyaza belli bir mesafeden bakıldığında olduğundan büyük görünmesi amacıyla konuyor. Elyafın içinde, emayenin içinde, rengin ve karmaşasının tam, sansasyonel ve sabit ölçeklerin içinde. Gizlenmiş ve hazinevari.

Tekerrür eden bu figürlerin, terin, heykelciğin, albümün ve yerli parçanın cereyanı -istisnasız- ressamın ölçeklerine tabi ve kendilerini tuvale herhangi bir mantıksal formatın dışında basıyorlar. Eser fiziksel olarak büyük olsa da olmasa da resim, karışıklıktan, boşluktan veya belirsizlikten bir adım önce, son ince ayarını yapıyor, yakınlaştırıyor. Renk yelpazesi, parıltılı yansımalar ve resimsel krem, gecikme olmadan açık ve uzun bir süre oluşturuyor. Dokunuş hareketli, çoğul ve durumsal, bazen dönen bir çizgi, kuru bir damlacık, bükülmüş bir nokta ve gizli bir nokta. Formun baharı, geçici.

Mireille Blanc’ın eserleri, Meudon renkleriyle kaplı bir pencerenin ardındaki bir set gibi, dijital gerginlik akışının hızına, çağdaş görüntünün duramayışına, çerçeveleme gösterilerinin boşluğuna, sahne bulanıklığına ve ekranların çoğulluğuna hayran telejenik imgenin yetersizliğine büsbütün ters düşüyor; uyumlu değil.

Ressam, resminin olağanüstü hikayesini daha iyi yapılandırmak üzere; gerçekleri çözümleme zevkine ve dokunmanın gücüne ilişkin ‘güzel’e ulaşmak üzere, bibloların ve sahte insanların objelerine kayıp, bu folklorların, bu koleksiyon nesnelerinin ve sahte nesnelerin kitsch imgelemine ilişkin bir kışkırtma yapıyor. Dokunma, renkli duygular, adeta resimsel bir yazılım türü bu. Delilleri saydığımızda, burada her nesne madde haline geliyor. Mireille Blanc’ın tabloları, ani sisle hedefine ulaşan anların ışığının parçaları.

Mat ve ışıltılı tabiatların içindeki her şey aniden blok ve kağıt parçalarına dönüşüyor. Dijital tutarsızlıktan uzak, yağlı boyaların ve pigmentlerin birleşimi. Boya katmanının kalınlığı, buğulu soyutluğu sabitliyor. İzlerin şehveti, bereketiyle beraber boş tarlaları ve tozlaşmış yerel çölleri geride bırakıyor. Fezaya karışıyor. Tam bir çoğalan takımyıldızı. Yoğun deneyim, ’highware’ (yüksek yazılım).

Yüzeye boyananlar, nihayetinde, eklenen filtrelerin tadını, tuvalin yüzeyine kademeli olarak giren resimsel tabakanın zevkini geri kazandırıyor. Mireille Blanc yapay yelkenleri, parazitik ve şekli değiştirilmiş figürasyonları madde yoluyla yok ediyor.

‘İkililik’e dair muğlaklık olmadan.

                                                                                                                   Mathieu Buard

Mathieu Buard

___________

Mathieu Buard, Paris’te yaşayan, Duperre ve Ecole Normale Superieure gibi prestijli üniversitelerde dersler veren yazar, küratör ve profesördür. Çeşitli yayınlara ve kurumlara katkıda bulundu, ayrıca tasarım ve moda endüstrisindeki kurumlara projeler ve sergiler konusunda danışmanlık yapmakta.

Ayrıca Joel Riff ile birlikte küratörlüğünü üstlendiği sergilerle ses getirdi. 

Mireille Blanc

____________

Mireille Blanc (b.1985) Paris’teki Beaux-Arts Academi’de (2009’da mezun oldu) ve Londra’daki Slade Güzel Sanatlar Okulu’nda (2007) eğitim aldı.

2016’da Vitry’de düzenlenen Kasım Uluslararası Resim ödülünü aldı.

Mireille Blanc, resim pratiğini geliştirerek, farklı ortamlar (fotoğrafçılık, çizim, katlar) içeren, imgenin geçişi, fotoğrafik belgenin kullanımı, “bellek imgesi” ile ilgili sorulara yoğunlaştı..

Çalışmaları solo sergilerde gösterildi, (Frac Auvergne, 2018, Maison des Arts / Grand-Quevilly, 2018, Eric Mircher Galerisi, 2017 ve 2012, Dominique Fiat Galerisi, 2014) ve kolektif (en son yapılan: Crozatier Müzesi, 2018) , Dole Güzel Sanatlar Müzesi, 2017, Odile Ouizeman Gallery 2017, Isabelle Gounod Gallery 2017, ISBA Besançon 2015, Louis Vuitton Foundation 2015, 18. Antoine Marin Ödülü 2014).

2013’te Chamalot-Résidence d’artistes’te, 2012’de Norveç’te LKV Sanat Merkezi’nde ve 2010’da Marsilya’da, Triangle Fransa’da sanatçı rezidanslarında bulundu. Eserleri, Sur-Seine, Grand-Quevilly sanat kütüphanesi, Colas Vakfı ve Vitry Şehri FRAC Auvergne koleksiyonlarının bir parçasıdır.

Frac Auvergne’deki kişisel  sergisi vesilesiyle, Jean-Charles Vergne yönetiminde bir monografi yayınlandı.