Richard Gere’in altın dönemi 1980’lerin başından 2000’lerin başına kadar sürdü. Pretty Woman ve Chicago filmleriyle olgunluk dönemine girmeden önce American Gigolo ve An Officer and a Gentleman‘deki başrolleriyle kendini çoktan kanıtlamıştı.
İddialara göre Hollywood’un Çinli finansal destekçileriyle yaşadığı anlaşmazlıklar kariyerini düşüşe sürükledi ama o büyük stüdyoların desteği olmadan da kariyer yapmayı başardı. 2007’de Todd Haynes’in I’m Not There filminde geniş bir kadronun parçası olarak yer aldı. Film altı farklı karakter aracılığıyla Bob Dylan’ın hayat hikayesini anlatıyordu. Gere, Dylan’ın saklı kalmış yıllarını temsil eden Billy the Kid‘in bir versiyonunu canlandırdı. Ozanın birçok yönünü keşfeden diğer oyuncular arasında Cate Blanchett, Ben Whishaw ve Heath Ledger da yer alıyor.
Gere, Dylan’ın büyük bir hayranıydı. New York Times’a “O bizim Picasso’muz,” dedi. Blonde on Blonde‘un en sevdiği albüm olduğunu söyledi . O albümden bir şarkıyı özellikle çok seviyordu.
“‘Visions of Johanna’ olmadan evrende olmak benim için düşünülemez. Beni mahveden iki versiyon var. Biri Carnegie Hall’da canlı akustik bir kayıt, çok tatlı ve kalbinizi kırıyor. Sonra Robbie Robertson’ın çaldığı o kayıtta bir tane var. Daha zor. Çok zorlayıcı. İçinde biraz öfke var. Ama benim tüm zamanların en sevdiğim kaydı.”
Dylan ‘Johanna’nın kim olduğunu veya gerçek olup olmadığını hiçbir zaman belirtmedi, ancak yaygın teori, şarkıcının daha önce fırtınalı bir ilişki yaşadığı Joan Baez olduğu yönünde. Baez daha sonra bu iddialara kendi parçası ‘Winds of the Old Days’te atıfta bulundu. Şarkıdaki bir diğer önemli karakter olan Louise’in, şarkıcının ilk karısı Sara Lownds olduğu düşünülüyor.
Müzik seçimine ve son yıllarını adadığı çalışmalara bakılırsa Gere’in hangi tür sanattan hoşlandığı konusunda çok net bir kavrayışa sahip olduğu açık. Gerçekte Dylan’ı oynama fırsatını kaçırmış olabilir ama var olmamasını hayal bile edemediği bir şarkı aracılığıyla onunla her zaman bir bağlantısı olacak.
görsel: alamy
far out magazine
