Harvard Doğa Tarihi Müzesi’nde bulunan Cam Çiçekleri
1800’lü yılların ortalarında açılan doğal tarih müzeleri bir sorun yaşıyordu. Dioramalar dünyanın memelilerini tasvir ederken, denize ait ve bitki bilimsel olanları korumak zordu ve papier-maché ya da balmumu modeller de gerçek dünyadaki güzelliği, yarı saydamlığı veya ayrıntıyı yakalamaya başlamamıştı.
Leopold Blaschka uzun bir cam esnaflığı geçmişinden geliyordu ve aile içine katılan bir genç adam olarak taksonomistlere cam süslemeleri ve gözlük camları hazırladı. Leopold’un asıl tutkusu ise doğal tarihti. Leopold, 1850’de egzotik çiçeklerin cam modellerini hazırlamaya başladı ve bir hobi olarak başlayan bu girişim bir meslek haline geldi. Leopold, oğlu Rudolf’un da kendisine katılmasıyla Londra Doğal Tarih Müzesi için denizlaleleri, akvaryumlar, salyangozlar ve denizanaları yapmaya başladı. Modeller, “bilim alanında sanatsal bir şaşkınlık ve sanat alanında bilimsel bir hayranlık” olarak nitelendirildi.
En büyük Blaschka koleksiyonunu finanse eden Harvard oldu. Harvard’la özel bir sözleşme imzalayan baba – oğul, 1890’dan Leopold’un 1895’deki ölümüne kadar üretmeye devam etti. Ancak Rudolf, cam çiçeklerini yapmaya 45 yıl daha devam etti. Birlikte Harvard için 4 binden fazla botanik model yarattılar.
Pinguicula çiçeğinin bilinmeyen tozlaşma mekanizmasını keşfetmiş bir botanikçi olan Donald Schnell’in 120 yaşındaki Blaschka modeline baktığında camda sürecin birebir resmedildiğini gördüğünde adeta şoke oldu.
