Günün Albüm Önerisi: “Really Bad Music for Really Bad People”

Boğaç Gökmen

Günün albüm önerisinde punk rüzgârını arkamıza alıp gezegende olup bitenlere karşı en sarsıcı ve sertinden tepkimizi koyacak şekilde isyan bayrağını çekiyoruz.

Bu nüshada, punk sahnesinin, hareketinin, kültürünün her nasıl tanımlarsanız işte onun öncülerinden The Cramps’ın karakteristik şarkılarının yeniden yorumlandığı yeni bir albüme kulak verelim istedim.

1970’li yılların başında, daha sonra evlenecek olan Lux Interior ve Poison Ivy’nin karşılaşmalarıyla temelleri atılıp 80 ve 90’larda punk sahnesini itinayla muhtelif renklere boyayan Kaliforniya çıkışlı The Cramps, 1975’te New York’a taşınmalarının ardından CBGB punk rock hareketinin de bir parçası olur ve kurucu solist Lux Interior’un 2009’daki ölümüne kadar da eylemlerini sürdürür.

Bir önemli husus da, retro korku – bilimkurgu b-movie estetiğini türün hücrelerine enjekte eden hem lirik hem de imaj bakımından bu unsurları kullanıp sahneye taşıyan ilk gruplardan olmalarıdır.

Mevzubahis albümümüz ise bu ikonik topluluğa saygı niteliğindeki başarılı bir derleme.

Bu ayın başında “Really Bad Music for Really Bad People” ismiyle yayına sürülen, Chelsea Wolfe, Daughters, Retox ve Metz gibi grupların da yer aldığı on iki şarkılık albümde, efsanevi Faith No More solisti Mike Patton da İtalyan ikili Zeus ile ortak bir şarkıya imza atıyor.

The Locust ve Dead Cross basçısı Justin Pearson tarafından yönetilen ve punk sahnesine gönül veren müzik firması Three One G Records etiketiyle dinleyiciye ulaşan albüm, firmanın yayımladığı yüzüncü albüm olurken türün en mühim, yenilikçi ve büyük ilham kaynağı gruplarından birini hatırlayıp şerefine kadeh kaldırmak için de bulunmaz kaftan.