Mumbai’de Eğitim Mücadelesi
Deniz kıyısında bir sınıfta, rüzgarlı bir Salı akşamı onlarca öğrenci siyah bulutların üzerinden inen muson yağmuruna kafalarını kitaplarından kaldırıp bakar. İlk önce bir ahmak ıslatan yağmuru ve sonra bir tufan üzerlerine iner ve sırt çantaları toplanır.
Bu sahne, Mumbai’nin Bandra mahallesinde, kıyıya paralel yol üzerinde AngelXpress adında kar amacı gütmeyen bir kuruluşun yaptığı açık bir öğrenme merkezinde gerçekleşir.
Malika Kerketta oturmaktan yorulmuştu. 10 yaşındaki öğrenci, tentenin köşesindeki mavi muşamba altında İngilizce dersini henüz bitirmişti.
“Babam bir su tankı sürüyor, annem ev temizliyor” diyor Hintçe, “Ve ben buraya oynamak ve öğrenmek için geldim”.
Manasvi Khasle 22 yaşında bir öğretmen. Sınıfındaki yirmi öğrenci oturmuş dikkatle onu dinliyor: Sarı okul otobüsü, Güney Mumbai tren yolu ve fabrikaların dumanlarının birbirine karıştığı bir kavşakta park etmiş.
“Başlangıçta, ben onların evlerine gitmek ve ders için aramak zorunda kalıyordum” diyor.
“Şimdi onlar otobüsü görünce durduruyor ve geliyorlar”.
Manasvi Khasle, Door Step School’da 8 yıldır öğretmenlik yapıyor. 1998 yılında kurulan örgüt, okul otobüslerinde ve toplum merkezlerinde 10 binden fazla öğrenciye ders vermiş.
Otobüsler sadece 20 öğrenci kapasiteli, öğrencilerin çoğu 6-12 yaş arasında, etraflarında kendilerini ya da kitaplarını kıpırdatacak yer olmadan dersi dinliyorlar.
Bu yöntemin tüm zorluklarına rağmen eşsiz bazı avantajları da var. Okul inşa edilmesi olanaksız olan yasadışı arazilerde yaşayan fakir Mumbaili göçmenlerin çoğuna ulaşabilmek gibi.
18 milyondan fazla insanın yaşadığı bir şehirde çocukları eğitmek –bunların 1,7 milyondan fazla 6 yaşında küçük çocuklar– çıldırtıcı bir iştir.
Buna karşılık, STK kuruluşu üyeleri, aktivistler ve eğitimciler şehrin görünen ve gizli köşelerine derslikler yaptılar.
Door Step School’a gelen genç öğrenciler aynı sınıfları gibi gezicidir. Bir çoğu akşamlar ve hafta sonları çalışır, seyyar satıcılık yapar, oyuncak ve gazete satmak için kilometrelerce yol yürürler. Çoğu ilk eğitimini ailelerinden almıştır.
Güneşli bir Pazar günü, yerde boya tepsileri ve dağılmış kağıtlar var. On beş öğrenciden bazıları ailelerinin resimleri üzerinde çalışırken, bazıları da Frida Kahlo resimlerini kopyalamaya uğraşıyor.
Eğitimcilerin çoğu için bu kuralsız sınıfta rahat alan yaratmak ne öğrettiğinden daha önemlidir.
Besin bu alternatif dersliklerin önemli bir parçasıdır. Action Aid’e göre Mumbai’nin bu fakir bölgelerinde çocukların %25 parasızlık nedeniyle yeterli gıda alamamaktadır.
